‘Ik voel dat ik welkom ben hier. Dat vind ik heel fijn.’

‘Het is alweer twee jaar geleden dat we halsoverkop van Oekraïne naar Nederland vluchtten. Ik was 14 jaar en de oorlog was net 3 weken daarvoor uitgebroken. Hoewel in het gebied waar wij woonden de dreiging niet acuut was, waren mijn ouders bezorgd en wilden mijn zusje en mij zo snel mogelijk naar een veilige plek brengen.

De vlucht zelf was spannend en verdrietig, alhoewel het in het begin ook leek op een tijdelijk avontuur. Na corona waren we al lang niet meer in het buitenland geweest, dus ik dacht: ‘We gaan voor een paar weken naar Nederland, dan is de oorlog weer voorbij en kunnen we weer gewoon terug naar huis.’ Maar dat liep dus anders…

Het eerste dat me opviel aan Nederland waren alle fietsen. Al in de eerste 5 minuten dat we in Nederland waren aangekomen telde ik er 50! Inmiddels weet ik niet beter en fiets ik zelf iedere dag overal naartoe. Naar school, naar de supermarkt, naar mijn theaterlessen. 

Ik ben dól op theater en het is heerlijk om weer te spelen, alhoewel ik mijn eigen theatergroep in Oekraïne wel ontzettend mis. En het lastige is; hoe langer het duurt, hoe moeilijker het wordt. In het begin kon ik me niet anders voorstellen dan direct terug te gaan naar Oekraïne als de oorlog voorbij zou zijn. Maar nu? Ik heb hier school, nieuwe vrienden… Ook in Veenendaal heb ik inmiddels een leven opgebouwd, waar ik ondanks alles zoveel mogelijk van probeer te genieten.

Gelukkig lukt dat ook. Veenendaal is een mooie stad, iedereen is aardig en ik voel dat ik welkom ben hier. Dat is heel fijn.’